Słów kilka o patronie:

Urodził się 4 lutego 1746 r.
W 1774 w stopniu kapitana artylerii powrócił do kraju.
W 1775 wyjechał do Ameryki, by wziąć udział w walce o niepodległość Stanów Zjednoczonych.
W październiku 1775 mianowany został przez Kongres pułkownikiem.
W walkach szczególnie odznaczył się przy oblężeniu Saratogi (1777).
W 1783 mianowany został generałem brygady.
W 1784 roku wrócił do Polski i osiadł w swym majątku Siechnowicze.
W 1789 powołany został do wojska polskiego w stopniu generała-majora.
W 1792 w czasie wojny polsko-rosyjskiej walcząc w armii koronnej odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami, a zwłaszcza pod Dubienką.
W 1793, z ramienia emigracji polskiej, udał się do Paryża, by uzyskać pomoc dla Polski od francuskiego rządu rewolucyjnego.
We wrześniu 1793, uznając brak możliwości zorganizowania skutecznego powstania narodowego, wyjechał do Włoch.
Powrócił do Polski w marcu 1794.
Po ogłoszeniu insurekcji w Krakowie (24 III 1794) Kościuszko objął władzę dyktatorską jako Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej.
Rozbicie wojsk rosyjskich pod Racławicami (4 IV 1794) umożliwiło spokojniejsze organizowanie armii polskiej i pozyskanie chłopów. Dla zjednania mieszkańców wsi ogłosił dwa uniwersały (pod Winiarami 2 V i Połańcem 5 V 1794) znoszące poddaństwo osobiste i ograniczające pańszczyznę.
Po klęsce pod Maciejowicami (10 X 1794) więziony w twierdzy pietropawłowskiej w Petersburgu.
Zwolniony przez cara Pawła I w 1796.
Po złożeniu przysięgi wierności carowi, w 1797 wyjechał do Stanów Zjednoczonych.
W lipcu 1798 przybył do Paryża, gdzie współdziałał przy tworzeniu Legionów polskich.
W 1799 brał udział w zakładaniu w kraju Towarzystwa Republikanów Polskich.
Zmarł 15 października 1817 r. po krótkiej chorobie.